Slum dog?

Hallo lieve mensen,
Wat hebben we zaterdagnacht toch heerlijk geslapen in de trein. En, jawel, de trein was op tijd en we stonden zondagmorgen al om 05.15 op het centraal station in Mumbai.
We waren gelijk klaar wakker, de ratten blijkbaar ook want die liepen weer vrolijk over het perron, de urinelucht was niet te harden en het was een drukte van jewelste. Uit alle hoeken en gaten kwamen ze al weer op je af, sir you need a taxi! Langs, tussen en over alle mensen gelopen, die hier hun bedje gespreid hadden, bloemen en fruit verkochten kwamen we ergens onder bij een viaduct uit. Aanvankelijk zouden we in deze buurt een hotel hebben maar we hadden op het laatste moment besloten om ergens anders te gaan zitten. We hadden gehoord dat het een smerig hotel zou zijn in het noorden van Mumbai, ongeveer anderhalf uur rijden vanaf het centrum. We waren allebei blij dat we toch maar een ander hotel hadden geboekt, want het lijkt ons geen prettige plek. We hadden natuurlijk heel veel belangstelling zo in de vroege ochtend dus maar snel een taxi in en wegwezen.

Mumbai is echt een knetter gekke stad. Er wonen ruim 16 miljoen mensen. 29.000 mensen op een vierkante kilometer en er zijn 17 openbare toiletten per 1 miljoen inwoners. De treinen die de mensen uit Mumbai het meest gebruiken als vervoermiddel zijn overvol. Tijdens de spits worden in een trein met een capaciteit van 1800 mensen 7000 in en op de trein vervoerd. En dan rijden er ook nog ruim 40.000 zwart / gele taxi’s rond. In de taxi waar wij inzaten was de plek op het stuur waar de toeter zit dusdanig versleten dat er al een gat in zat. De chauffeur had hier zelf maar een drukschakelaar op gemonteerd zodat hij toch kon toeteren.

Uiteraard zijn we de afgelopen dagen lekker de straat op gegaan. We blijven ons nog steeds verbazen over het verkeer. Het is soms echt rennen voor je leven. Er is niemand die stopt voor voetgangers. Ze rijden gewoon door of het verkeerslicht nou op rood of op groen staat.
Het is echt weer India waar we zitten. Ook in deze wat duurdere wijk waar ons hotel ligt wonen veel families op straat. Overal zijn kleine slums. In de ochtend wordt het plastic en andere afval wat gebruikt wordt als onderdak weer opgeruimd, zodat de straat weer ruimte bied om te lopen en te rijden. In de avond wordt de straat weer ingericht als huiskamer, keuken en slaapkamer. Je ziet hier op straat van alles gebeuren, er staat iemand te pissen, vrouwen liggen opgerold in een deken te slapen op straat met naakte baby’s naast zich, een naakte man zit op een vluchtheuvel. Niemand kijkt er van op, zijn gezicht wit beschilderd, of hij is gek of het is een Jain. Deze mensen dragen geen kleding en meestal een mondkapje want ze willen voorkomen dat ze ook maar een levend wezen doden en zullen dus ook altijd hun plaats waar ze gaan zitten voorzichtig afdoen want er zal maar een vliegje zitten. De kinderen, verkopers en bedelaars klampen je aan voor wat geld, eten of om iets te verkopen. Goodmorning, how are you, buy something, hasj, taxi, kasmir shawl, tomorrow?, maybe, bakshees, change money, what do you want, anything, buy something! Om soms gek van te worden!

Maandag zijn we naar het gerechtsgebouw gelopen. Daar vond een hoger beroep plaats voor de terrorist die 3 jaar geleden mee heeft gewerkt aan de aanslag in Mumbai. Zijn naam is Kasab en hij heeft 9 maanden geleden als uitspraak gekregen dat hij de doodstraf zal krijgen.. Hij is het daar natuurlijk niet mee eens dus dan maar een hoger beroep er tegen aan. Daar aangekomen zagen we op straat al dat het wemelde van de nieuwswagens met op de ene nog een grotere schotel dan de andere.
Er stonden me toch een horde journalisten en zogauw als er weer een advocaat of iemand anders naar buiten kwam doken ze daar met zijn allen bovenop. We zijn een klein stukje verderop gaan staan en hadden toen een mooi overzicht wat er zich allemaal afspeelde. We werden af en toe op de foto gezet of gefilmd. Op een gegeven moment kwam een journalist naar ons toe en begon daar ook over te praten met ons. Het proces had dus al plaats gevonden en de uitspraak blijft dus dood door ophanging. Hij vroeg aan ons wat wij daar van vonden en vroeg toen ook of hij ons mocht interviewen voor de tv want hij vond het toch ook wel belangrijk dat de mening van een buitenlander werd gegeven over dit proces. Ik had mijn fototoestel in de aanslag, ik wilde dat wel even vastleggen. Men begon net en na mijn eerste foto bleek de geheugenkaart vol te zijn en wie had die ander, ja de man die geïnterviewd werd. Er werd aan Jacob gevraagd waar hij vandaan kwam, wat hij van de uitspraak vond, of dit een stevig signaal was richting terrorisme en de uitspraak een voorbeeld voor andere landen is hoe hier mee om te gaan.
De advocaat van de slachtoffers werd met groot onthaal uitgeleidde gedaan en kreeg bloemen overhandigd van een aantal mensen. Er stond natuurlijk heel veel bewapende politie, er werd vuurwerk afgestoken.

Dinsdag, wat een dag! We hebben gisteren een organisatie opgezocht die actief is in de sloppenwijken van Mumbai. Een NGO, wat inhoud dat ze erg veel doen voor de bewoners van de slums. We konden dus een van de grootste slums bezoeken. Hoewel we hier wat gemengde gevoelens bij hadden hebben we toch besloten om dit te doen. Ze zochten nog vrijwilligers dus wie weet. Met de trein / metro vertrokken richting Dharavi.
Er zijn 2000 slums in Mumbai, niet te geloven en in deze slum wonen 1 miljoen mensen op een oppervlakte van 1,7 vierkante kilometer. 60% van de populatie van Mumbai woont in de slums, de oorspronkelijke bevolking bestond uit vissers. De film slumdog miljonair is hier ook opgenomen.
Samen met een aantal meiden uit Zweden, een meisje uit België en twee jongens van de organisatie kwamen we aan op station Mahim Junction. We raakten met ze in gesprek. De meiden uit Zweden deden een opleiding sociaal werk en waren hier voor een uitwisselingsprogramma.
We liepen over een soort loopbrug richting de slum en mochten vanaf deze brug een paar foto’s maken en daarna moesten de camera’s in de tassen.
De slum is eigenlijk gewoon een wijk opgebouwd uit voornamelijk afval, waar allemaal mensen samen wonen en een groot deel er zelf voor kiest om hier te wonen. De overheid is wel bezig geweest om deze mensen in dit gebied weg te krijgen want de grond blijkt in Mumbai erg duur en gewild te zijn. De mensen willen hier niet weg. Er woont hier echt van alles, politieagenten, mensen die op een kantoor werken en veel mensen werken hier in de recycle industrie.
De slums zijn sinds 2002 legaal gemaakt door de overheid, men betaald een soort belasting en ze hebben, niet iedereen, elektriciteit ed. We zijn gaan lopen en zagen hoe men plastic recyclet, men heeft zelfs een eigen machine ontworpen die het plastic in kleine stukjes vermaalt. Als eind product verkrijgt men kleine korrels die weer worden gebruikt om nieuwe producten van te maken. De werknemers zijn vaak migranten afkomstig uit het noorden van India, die hier 10 maanden verblijven en dan voor 2 maanden terug gaan naar hun families. Ze verdienen hier 120 roepie= 2 euro per dag en in het gebied waar ze vandaan komen kunnen ze op het land gaan werken voor 40 roepie per dag, dus de keus is dan niet zo moeilijk. Ze wonen vaak op hun werkplek omdat ze een eigen stekkie niet kunnen veroorloven, wil men hier een eigen verblijf dan moet men hier 5000 roepie per maand voor betalen. Dat lukt hun nooit want ze hebben ca 40 roepie per dag nodig om te eten, je hebt het dan over 1 maaltijd per dag en ze werken gemiddeld 10 uur per dag. We hebben gezien hoe ze aluminium verfblikken schoonmaken, weer in de goede vorm kloppen en bijwerken en weer verkopen. We zagen hoe ze olieblikken schoonmaken en weer uitdeuken, brood maken voor alle inwoners van Mumbai, mannen die textiel bedrukken en vrouwen die papadum maakten. De arbeidsomstandigheden zijn natuurlijk vreselijk in de donkere ruimtes waar ze werken met giftige stoffen. Niet echt gezond.
De jaarlijkse omzet van deze slum bedraagt 650 miljoen dollar. Dus dat is echt veel. We hebben een tijdje op een dak gestaan, tussen de plastic troep en zagen een paar flats. Eigenlijk een slum, zo goor en rommelig zag het er uit, maar dan in de hoogte. Er was een flat bij waar mensen een ruimte kunnen kopen van 30 vierkante meter en daar moeten ze dan 95.000 dollar voor betalen. Ongelooflijk. Het is een gemeenschap op zich, ze hebben hier een aantal overheidsziekenhuizen maar ook een aantal privé ziekenhuizen, een aantal scholen, winkels etc. We zijn door hele kleine, smalle steegje gelopen en we moesten oppassen dat we niet ergens tegen aanstoten met onze hoofden of dat we ergens in stapten of uitgleden. Het was echt een doolhof van plastic en golfplaten, waar je echt wel kun verdwalen maar de bevolking was enorm vriendelijk en nieuwsgierig natuurlijk.
We kwamen bij een gedeelte uit waar een aantal kinderen aan het spelen waren op een soort vuilnisbelt men daarnaast een kanaal dat zwart zag van al het afval dat hier vrijkomt na het recycle proces, dit stroomt weer naar de Arabische zee. Ja, van water zuivering hebben ze hier nog niet gehoord. De kinderen speelden met levende kuikentjes die ze in allerlei felle kleuren hadden beschilderd.
Tot slot nog bij het kantoortje geweest van deze NGO. Deze organisatie waar we mee zijn gegaan hebben een aantal projecten in de slums opgezet zoals Engelse les, computer onderwijs en een dagopvang voor de kleintjes.
We waren hartstikke moe, we hebben hier toch ca 3,5 uur rondgelopen en heel veel indrukken opgedaan. We hebben onze mening en zienswijze wel moeten bijstellen nu we dit gezien hebben. We hadden toch het idee dat het een wijk met erg veel armoede zou zijn maar dat blijkt best wel mee te vallen. Het is er wel, maar het is vooral gewoon een grote gemeenschap die op een bepaalde plek hier in Mumbai woont. Wanneer je deze wijk op google earth bekijkt zie je dat het de vorm van een hart heeft, het ligt tussen twee grote spoorlijnen. Daarom wordt het ook wel het hart van Mumbai genoemd.
De rest van de dagen rustig doorgebracht en ons een beetje voorbereid op de terugreis.

Eigenlijk is India niet te omschrijven, want voor alles wat je er over zegt geldt ook het tegenovergestelde. Het is rijk en arm, spiritueel en materieel, wreed en vriendelijk, lelijk maar vooral ook prachtig.
Allemaal tot ziens in Nederland.
Liefs Jacob en Colina