Fisherman school

Hallo allemaal,
Daar zijn we dan vanuit Marjorda in Goa. Wat is het hier heet! Ruim 30 graden. Eindelijk konden onze truien, ja, we hadden er meerdere aan, uit. Heerlijk. Bij jullie zal het nog wel koud en regenachtig zijn als we de berichten mogen geloven.
Afgelopen Dinsdag zijn we om 18 uur vertrokken met Mangeet en Sunil,de chauffeur.
We kwamen bij het punt waar we op de heenreis chai hadden gedronken en we konden hier ons mee gebracht diner nuttigen van Nagki, de kok. Het was wel koud en de jongens zaten daar allemaal om een vuurtje naar een film te kijken op tv. Ja, je moet dat hier wel hebben want wat moet je anders de hele dag doen. Geen kachel, wel een televisie natuurlijk, waar wel erg veel snoertjes en kastjes aan vast zaten.
We waren al twee uur onderweg en het verliep allemaal wat sneller dan we gedacht hadden. Om 21.30 arriveerde wij op het station. Mangeet was wel erg zenuwachtig en volgens ons een beetje wereldvreemd. Voordat we in de stad aankwamen wat lag in de staat Punjab moesten de gordels om. Hij had dat volgens ons nog nooit meegemaakt en wilde de gordels dan ook achter zijn rug omdoen. De chauffeur maakte steeds zo’n geluid van heb ik dat weer! Bij het station aangekomen bleek Mangeet geen beltegoed te hebben of geen goede telefoon kaart zodat hij iemand kon bellen als het nodig was, hij kon er ook geen meer kopen, weer een misser volgens de chauffeur die ook aangaf dat Mangeet wel heel erg nerveus was. Nou dat hoefde hij ons niet te vertellen, dat hadden wij ook al door! Op het station dat niet erg groot is zagen wij al het treinnummer en dat hij nog steeds op tijd zou vertrekken. De lijsten die er hingen waren volgens Mangeet lijsten voor mensen die als reserve op de lijst stonden. Colina zag later onze namen en wist dat het wel goed zat en heeft het later aan Mangeet laten zien en uitgelegd, toen werd hij wat rustiger. De chauffeur is nog even op het station gebleven en ging toen weer aan zijn terugreis beginnen.
Mangeet kwam toen helemaal los en werd een spraakwaterval richting Jacob.
Jacob begreep dat hij al veel verschillende kortstondige baantjes gehad. Hij heeft het licht gezien in Shiva, een van de twee grote goden hier in India. Hij is daar in gaan geloven nadat hij ooit eens op school in elkaar geslagen is en een paar jaar daarna heeft deze jongen iets vreselijks meegemaakt en volgens Mangeet is dat omdat Shiva hem daarvoor gestraft heeft. Zo had hij nog meer voorbeelden. Sonia, de kampmanager had hem vanochtend nog op zijn donder gegeven. Ze had hem gevraagd of hij al met ons had gesproken. Dit bevestigde hij en was ook inderdaad zo. Toen Sonia hem vroeg wat onze namen waren moest hij echter het antwoord schuldig blijven. Vergeten te vragen. Een minpuntje volgens Sonia. Jacob ging later nog even een sigaretje buiten roken en raakte in gesprek met de parkeerbeheerder. Deze wist precies welke trein we moesten hebben en welke plaatsen we hadden. De chauffeur had alles tegen hem gezegd en gevraagd of hij een oogje in het zeil wilde houden zodat we zeker op de goede trein zouden komen.
Bij Mangeet was inmiddels een Sikh naast hem komen zitten en deze had aan hem gevraagd wat die twee vreemde mensen, wij dus, hier in Punjab moesten. Hij heeft aan hem uitgelegd dat wij vrijwilligerswerk deden en toen was het helemaal goed. Hij moest dezelfde trein hebben en zou er dan ook wel voor zorgen dat we veilig waren, want hij was militair.
Uiteindelijk kwam de trein. Deze keer op tijd.
B2 en op naar ons bedje want daar waren we wel aan toe. Alles was al donker en de gordijnen dicht dus je nummer opzoeken en kijken of je rugzak nog ergens gestald kan worden. Geen plaats dus dan maar tussen ons in, we hadden de beneden plaatsen. Dit tot ongenoegen van een andere passagier maar, ja, waar moeten we onze rugzakken anders kwijt. De Indiërs nemen per persoon wel 3 of meer koffers, tassen, dozen en andere zooi mee. Mogen onze rugzakken dan ook mee! Even later was Colina zo in dromenland terwijl Jacob nog wat heeft geluisterd naar de omgevingsgeluiden zoals gesnurk, gerochel, boeren, kletsende kinderen, gekreun en noem maar op.

En wat hebben we toch lekker geslapen in die boemeltrein.
Liggend wat naar buiten kijken met een bakje chai kwamen we rond 10.00 uur aan in New Delhi. In de voorsteden zie je de slumbs, het ziet er niet uit en daar leven zo veel mensen. We lazen later dat 1 op de 2 kinderen in New Delhi honger lijd en dat 1 op de 4 kinderen in India niet kan lezen of schrijven.
Buiten het station is het natuurlijk weer een drukte van jewelste met al die mensen die je wel even naar een hotel willen brengen of iets anders van je willen. Nahi, nahi. No, no. Vreemd hoe snel je went aan de chaos in het verkeer, als je toeter het maar doet, voor de rest geen regels zo lijkt het, de koeien op straat, de bedelaars die hun gezichten tegen de autoruiten drukken in de hoop wat kleingeld te krijgen en de doordringende geuren.
Toen wij in de wijk Karol Bagh, het oude centrum, aankwamen konden wij de chauffeur en Mangeet wel wijzen waar ze ons moesten droppen, volgens ons hadden we anders nog wel een tijdje hier rond gereden. Wie begeleid,wie. Mangeet vertelde dat we morgenvroeg maar even om 8 uur na moesten vragen hoe laat de taxi kwam, hij had nu alles geregeld en ging weer weg.
We hebben zelf nog maar even gevraagd hoe laat een taxi ons naar het vliegveld zou brengen, die is er dus om 8 uur, Mangeet zal het wel weer verkeerd begrepen hebben. Wat gaan we doen, even met de metro naar een ander deel van New Delhi met meer de exclusieve zaken. De metro is een kopie vanuit Engeland en het ziet er allemaal nog erg mooi, schoon en georganiseerd uit. Hij is ook pas gereed sinds 2010, net voor de Gemenebest spelen. Voordat je naar binnen gaat een token kopen, zo’n fiche zoals je ze krijgt in het casino, dat hou je voor een scherm en het poortje gaat voor je open. Voordat je daar komt door de detectie, mannen en vrouwen apart en na fouilleren en tassen door het röntgenapparaat mag je verder. Aangekomen bij Connough place, waar we al vaker zijn geweest, moeten we zeggen dat het hier aardig opgeknapt is. Het is een rotonde met daarom heen allerlei grote zaken. Daarvoor had je eerst ook allemaal van die straat verkopers zitten en die zijn nu allemaal weg, het maakt het allemaal overzichtelijker en het is ook veel schoner geworden en dat in twee jaar tijd! Je wordt hier wel steeds aangesproken, waar kom je vandaan wat wil je en er volgt een sociaal gesprek maar het zijn gewoon handelaren van een winkel waar ze je naar toe willen brengen.

De volgende ochtend om 08.00 uur vertrokken naar het vliegveld. Jacob had al in gedachten dat we kans van 1 op 3 hadden dat we bij de goede terminal zouden gedropt worden. Ja hoor de verkeerde, de chauffeur wist helemaal niet waar we moesten zijn. We stonden op 3 en moesten naar 1.
Een half uur verder. Dus snel een taxi genomen en hup inchecken.
Vooraf dachten we al wat duurt de vlucht lang, 3,5 uur, maar wat blijkt we vliegen via Mumbai! Bij de gate aangekomen kregen we op een gegeven moment te horen dat onze vlucht een half uur vertraagd zou zijn. Nee hé niet weer zo’n reis. Er werd wel steeds iets omgeroepen maar we begrepen het niet altijd dus maar steeds even navragen. Uiteindelijk kwamen we na een vertraging van 5 kwartier aan op het vliegveld van Goa waar iemand ons stond op te wachten. Het is wel wennen qua temperatuur, alles vindt hier buiten plaats en het is weer een kamp met allemaal hutjes.
We zitten hier pal naast de spoorlijn, de drukke spoorlijn van Noord naar Zuid. De zware dieseltreinen rijden en toeteren dag en nacht door dus het wordt oordopjes in.
Het eten smaakte ons erg goed. De kokkin herkende ons gelijk en gaf Colina een dikke knuffel. We hebben haar op oudejaarsavond in Lalsot meegemaakt en wisten al dat zij hier naar toe was gegaan.

Toen we de volgende ochtend naar buiten gingen zaten Lisa , de dochter van Jacob en Andrea te ontbijten en we hebben elkaar even flink geknuffeld, het was een leuk weer zien.
Daarna zijn we naar de sloppenwijken gereden iets buiten Margao. Het is een plek waar ongeveer 2000 mensen wonen. Idex heeft daar een schooltje nou ja schooltje het is een soort huiskamer waar in de ochtend kleine kinderen les krijgen en in de middag meer volwassen meisjes. Daarna zijn we naar Colva Beach gereden waar we de fisherman’s school hebben bezocht. Nou, ja een hutje van riet en plastic op het strand voor de kinderen van de vissers. Het schooltje is door Idex opgezet, er komen soms wel 25 tot 30 kinderen in alle leeftijd categorieën. De ene keer komen er meer en dan anders maar dat heeft te maken met het feit of de ouders de kinderen nodig hebben voor werk. Idex is veel in gesprek geweest met de ouders om de kinderen naar school te laten komen. De kinderen waren altijd lege plastic flessen aan het verzamelen en daar verdienden ze dan wat geld mee. Idex heeft toen voorgesteld dat zij voor de lege plastic flessen zullen zorgen, die worden hier op het kamp dus verzameld. Toen dat geregeld werd gingen ze ermee akkoord. De kinderen krijgen trouwens ook nog dagelijks een maaltijd. Bedoeling is om de kinderen en de ouders te motiveren om naar het regulier onderwijs te gaan en de leerachterstand weg te werken. Het mag best een succes worden genoemd. Jaarlijks stromen ongeveer 6 kinderen door naar het basisonderwijs.
Hierna zijn we nog een naar het computerklasje gegaan. Twee computers en dus twee studenten en een Nederlandse vrijwilligster, die er mee stopt en terug gaat naar huis. Dit onderwijs is er voor jong en oud. Ja, en dan moet je een keuze gaan maken wat natuurlijk erg moeilijk is.
We hebben aangegeven dat we komende week wel in de middag willen werken maar de laatste week doen we dat in de middag niet. We hebben de afgelopen tijd lange dagen gedraaid.
Als we terug kijken naar de omstandigheden, de indrukken, de ellende, de lieve mensen, gewoon wat we hebben mee gemaakt, en we nu naar huis zouden terug gaan, dan hadden we niet geweten hoe lang het zou duren om weer om te schakelen. We hebben het idee dat hier het gat iets minder groot is, niet qua projecten maar de omgeving. We hadden de omstandigheden hier trouwens beter ingeschat, maar wat we tot nu toe gezien hebben zijn de omstandigheden de slechtste tot nu toe. Maar, ja,misschien gaan we de tweede week toch wel s’ middags werken. We weten het nog niet.
We hebben in ieder geval besloten om in de ochtend te gaan werken in de fisherman’s school. We zijn er het weekend nog even langs gefietst. Die lucht van vis ( rotte vis )! Dat wordt nog wat.
Het weekend hebben we verder doorgebracht in de omgeving en aan het strand. We hebben nog een familie bezocht waar we twee jaar geleden een leuk contact mee hadden. Ze waren met hun tentje verhuist. We waren al voorbij maar we keken om want het kwam ons bekend voor, de jongen zei gelijk; hé, my friend tegen Jacob. Hij kwam naar Colina toe en omhelsde haar en gaf Jacob ook een knuffel. De moeder zat er nu bij en wij herkenden haar niet, maar zei ons wel. De stoelen werden erbij gepakt, we moesten gaan zitten, ons knaapje ging chai voor ons halen en we hebben gezellig even bij gekletst.

We hebben nog wat foto’s bijgevoegd. Ondermeer een bedankbriefje van de MCS voor de heaters. En wat foto’s van ons onderkomen en de werkplekken. Dat hutje op het strand is het schoollokaal.
Dat was het weer voor nu. We hebben geprobeerd dit verslag vandaag, zondag, op wbjn te zetten maar helaas geen internet connection. Morgen maar weer proberen.
Allemaal dikke, warme kussen en een plakkerige knuffel van ons.
Groetjes.