Rubber, rubber

Accha. Alweer een verhaaltje van ons. Jullie berichtjes blijven leuk om te lezen hoor.
Maandagmorgen zijn we dan begonnen op de Fisherman school. We zouden daar met zijn vieren heen gaan maar 1 meisje haakte af, die moest eerst naar de dokter voor maag / darm problemen.
Wij zouden vandaag de kleintjes doen omdat de andere vrijwilligster dus naar de dokter was. Aangekomen in het dorpje kwamen de kinderen al te voorschijn van klein tot groot. De kinderen klampten je gelijk aan en stonken behoorlijk naar, nee geen vislucht, maar vooral urine. In het klas lokaaltje werden de stoeltjes klaar gezet en moesten ze allemaal netjes gaan zitten. Begonnen met de good morning song en daarna de presentielijst. Ze kunnen 35 kinderen bergen maar er waren er vanmorgen maar 15, de anderen waren met hun ouders aan het werk. Maar goed ook want de klas zat al behoorlijk vol. 35 kinderen krijg je nooit in dat hok. Wij zijn met de kleintjes naar het strand gegaan, onder een palmboom want anders is het te heet. Een matje mee en dan maar zien wat we gaan doen. We hadden de mand van het vissersdorp met alle materialen mee genomen. Er zat niet veel bijzonders in behalve wat springtouw en kleurplaten dus daar moeten we ons maar mee redden. Op een gegeven moment vertelde het staflid dat de kinderen niet veel zin hadden en steeds maar om eten vroegen en werd besloten maar te stoppen. Het eten, hij bleek vanmorgen een krant met puri en een emmer met rijst en aardappelen meegenomen te hebben vanaf het kamp, het wordt daar klaar gemaakt. Uit een kast die staat in het lokaaltje, wel op slot, werden borden te voorschijn gehaald die even afgedaan moesten worden omdat ze nog nat waren. Bekers er bij voor een beetje drinkwater. De emmer en een soeplepel kwamen te voorschijn. Maar eerst nog even een emmer water halen bij de pomp om de handjes te wassen met zeep. De kinderen netjes op de mat en de hond voor de deur. Een wat ouder meisje schepte steeds wat op en gaf dit via ons aan de kinderen. Alles op peuzelen hoeft niet, als ze wat overhielden, stopten we het in een krant en namen ze het mee naar huis.
Het is natuurlijk onze eerste werkdag en ja wat moet je er van zeggen. Volgens ons kun je met die kleintjes best wel wat meer dan alleen maar binnen de lijntjes kleuren.
Terug naar het kamp waar om 12.30 uur een urgente ingelaste vrijwilligers vergadering gehouden zou worden. Het was half 1 maar niemand kwam opdagen en het werd uiteindelijk 1 uur. Dit keer was de kampmanager er.
Er waren wat problemen met het zich houden aan afspraken en regeltjes. Probleem is dat er heel veel regeltjes zijn maar niemand houdt zich eraan. De reactie hier op is echt op zijn Indiaas. Adequaat ingrijpen kennen ze althans in dit kamp niet en dan krijg je zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
Van een Duits meisje hoorden wij dat ca 5 weken geleden een van de chauffeurs hier een dodelijk ongeluk heeft veroorzaakt, ze moeten soms ook lange dagen maken. Hij heeft een motorrijder aangereden die op slag dood was, de twee vrijwilligers die in de jeep zaten mankeerden niets. Maar hij was zo bang om gelyncht te worden door boze Indiërs dat hij de bossen is ingevlucht (niet vreemd voor hier) en na twee dagen heeft hij zich weer gemeld. Hij is toen gelijk ontslagen. Je kan je het goed voorstellen dat hij het heeft gedaan, vluchten of vermoord worden maar hij heeft wel de twee vrijwilligers alleen gelaten!

We zijn in de middag lopend nar de computer les gegaan, we hadden nagevraagd hoe laat die zou beginnen en we zouden wel zien of er een staflid zou zijn. Die bleek iets later te komen. We hadden twee uur en er waren ca 7 mannen/vrouwen van middelbare leeftijd die wij deze week laten tekenen op de computer en daarna inkleuren. Met het programma Paint. Weer eens iets anders maar wel leuk. Steken wij er ook nog wat van op. Terug op het kamp onder het genot van de chai met Christien zitten kletsen over de school van vanmorgen en wat er misschien anders zou moeten. Toen wij wat ideeën aangaven begon zij ook steeds fanatieker te worden, ze is gewoon 4 weken geleden in het diepe gesprongen zonder dat er enige overdracht van andere vrijwilligers is geweest en deze hebben ook geen verslagen achter gelaten. Het andere meisje waar Jacob mee gaat werken kreeg nu ook veel meer energie en vond onze ideeën voor de kleintjes erg leuk. We hebben dus voor het eten even wat voorbereidingen voor morgen getroffen en we gaan er weer voor.

De volgende dag kregen we ons Indiaas ontbijt. Deze kok weet dat we het Indiaas eten heerlijk vinden. Ze maakt eten voor de vrijwilligers en apart voor de stafleden. Wij eten nu regelmatig wat zij klaar maakt voor stafleden. Ons Indiaas ontbijt was echt heel erg pittig, het was een soort roti maar dan gevuld met een laagje aardappel en hete pepers ertussen. Heerlijk! Op naar het schooltje en er moest nu een hoop spullen mee. Grote zakken met flessen en karton. Dat zou door de oude man na afloop verdeeld gaan worden. Bij aankomt hebben we de spullen wel in de gaten gehouden want anders gaan ze er al gelijk mee van door. Voor een grote plastic waterfles krijgen ze 1 roepie (6 euro cent) voor een klein flesje 50 pesa
(3 eurocent), voor een glazen fles 2 roepie (12 eurocent).
Er waren niet echt veel kinderen dus we zijn ze maar gaan zoeken in de hutjes.
Uiteindelijk waren er toch weer 15 kinderen en Jacob ging met zijn club, de kleintjes naar het strand en Colina bleef achter. Zij had gisteravond nog sheets gemaakt en die er bij gepakt. Het viel op dat de kinderen niet echt iets kunnen. Drie kinderen konden het met wat hulp. Een meisje kon het helemaal niet, ze kon wel alle letters van het ABC kopiëren als zij ze opschreef maar toen zij ze ook moest benoemen kwam ze niet verder dan de B. Jammer want zo heeft ze toch een grote achterstand opgelopen. Eentje kwam zelf met wat rekensommen aanzetten die zij uit de doos had gehaald. Met de lage cijfers kon ze het wel maar boven de tien lukte het niet.
Jacob was met zijn kinderen op het strand en ze hebben met behulp van een aantal lege plastic flessen met een letter daarop een ren spelletje gedaan. Ze moesten dan lopen naar de fles met de letter die wij riepen. Eentje liep naar de goede fles maar de rest weer niet. Beetje te hoog ingeschat. De flessen mochten ze daarna natuurlijk houden.
Het eten vervolgens weer uitgedeeld. Na het eten moesten de kinderen van ons hun tanden poetsen, dat doen ze hier niet en een paar kinderen hebben een paar rotte tanden in hun mond, nou onze tandarts zou ze er allemaal gelijk uittrekken, zo slecht. Ooit waren er al zo’n 30 tandenborstels gekocht. Op zich zagen die er goed uit en leken nog nooit gebruikt te zijn, dus hebben we die gisteravond maar even goed schoon gemaakt. Er was nog wat tandpasta en poetsen maar. We hadden de indruk dat sommige kinderen nog nooit een tandenborstel hadden gezien. Maar ze vonden het wel leuk en deden ons na hoe het gebit gepoetst moest worden. En tandpasta is natuurlijk lekker fris.
Na het tandenpoetsen, handen wassen en bordje wassen werden de lege flessen verdeeld.
De oude man zetten de kinderen in een rij en per rij kregen ze dan een zak. En weg waren ze, sommige bekeken de inhoud ervan en in 1 zak zaten onderin ook een aantal schoenen, die werden eruit gehaald en in de struiken gegooid, dat levert natuurlijk niets op. Een meisje haalde toch nog een paar schoenen eruit waarschijnlijk voor haar moeder want het was een grote maat.
Terug in het kamp zijn wij gelijk op de fiets gestapt naar de supermarkt hier in de buurt om wat noodzakelijke spullen te kopen voor het vissersdorp. We geven de kinderen eigen schriftjes voor rekenen en taal, die wel in de ruimte moeten blijven waar ze dan zelf verantwoordelijk voor zijn. Ze krijgen een plastic etui met een potlood, gum en puntenslijper. Verder hebben we een paar flessen dettol zeep gekocht om de handen goed schoon te maken, een paar tubes tandpasta en servetten om de snottebellen weg te halen. Dank jullie wel.
We zijn er wel achter dat het computer klasje voor 1 week genoeg is! Er zijn maar twee computers, we geven ze af en toe wat advies maar dat is het dan ook eigenlijk. We hoorden tijdens het diner dat we er nog twee vrijwilligers bij krijgen maar dat is echt niet nodig, je kunt dit zelfs wel helemaal alleen doen. Op de vissersschool krijgen we ook vier nieuwe vrijwilligers erbij dus we kunnen misschien iets meer individueel gaan werken, dat is op zich wel lekker.

Woensdag en donderdag waren weer drukke dagen. Organisatorisch is het hier een puinhoop. Heel anders dan in de andere plaatsen waar we hebben gewerkt. We moeten het hier nog meer zelf uitzoeken. Er ging woensdag opeens iemand anders van de staf mee, Ashwene en drie nieuwe vrijwilligers.
Daar aangekomen gaf hij ons de sleutel en wij moesten maar aan de slag gaan want hij wist het allemaal niet! Toen hij bij Jacob op het strand was zei hij; Jacob what must we do! Het Duitse meisje wat hier al een maand is zat alleen maar met een kindje op schoot apathisch voor zich uit te staren. Jacob had nu gelukkig hulp van 2 jongens uit Engeland, Carm en Mark. Die is dus maar gaan improviseren. Hij had voor de zekerheid ballonnen en touw meegenomen en kende nog wel een paar educatieve spelletjes van de andere projecten. Dat was dus wel een succes. In het klasje bij Colina ging het er ook zo aan toe. Hier was ook iemand die al ruim een maand hier is maar het ook niet zo goed weet. Christina uit Zweden, de nieuwe vrijwilligster, is er gelukkig nu ook bij. Ze is een geadopteerd kind uit India. Ze gaat na een maand werken naar Kerala waar ze geboren is. Ze gaat niet haar ouders of familie zoeken maar wil gewoon weten waar ze geboren is. Het is een leuke en welwillende meid. Na de good morning song heeft Colina het presentie boek maar genomen en de namen geroepen De oudste jongen gaf dan aan haar door of ze er wel of niet waren. Het is de slimste jongen van de club, later vroeg ze aan Ashwene waarom hij niet naar een gewone school ging. Hij vertelde toen dat hij na 6 dagen opnieuw daarheen gaat. Later lazen we in een overdrachtsboek wat er dus wel blijkt te zijn, dat deze jongen vaak in de avond en nacht mee gaat vissen en soms niet komt omdat hij erg moe is daarvan. Ja, dat kan ook niet anders hij is pas 12 jaar.. Na de lunch tandenpoetsen, dit begint al een aardig ritueel te worden wat er helemaal bij gaat horen. We hadden nu andere tandpasta meegenomen en de kinderen keken wel heel erg raar op want het was nu een andere kleur. In plaats van wit was het blauw. Sommige vertrouwden het niet en namen met hun vinger even een likje ervan. Toen ze het door hadden dat het wel goed was gingen ze er weer voor. Daarna maken ze een hele gezicht ook maar even schoon, nou alleen maar goed. De dettol was een succes, het schuimt lekker en dat vonden ze toch wel prachtig. Allemaal even de handjes laten ruiken natuurlijk.
Donderdag kwam er opeens een ander staflid opdraven bij de fisherman school. Zij vertelde dat ze hier veel werkte en wilde nu wel even uitleggen hoe alles in zijn werk gaat. Ja hoor kom je nu mee aanzetten! Wij stonden er wel van te kijken maar we mogen wel zeggen dat we het aardig doen. Ze gaf ons informatie over de kinderen en hun niveau, maar Jacob en ik zijn van mening dat we het voortouw verder niet al te veel gaan nemen. Over een week zijn we hier weg. De anderen mogen dat gaan doen, zij blijven nog minimaal 1 maand.

De computerklas is voor een ontspannende bezigheid. Soms hebben we wat problemen om ze aan te krijgen. Maar door op heel veel knopjes te drukken lukt het vanzelf. De meeste zijn het liefst met potlood en rubber ( gum ) bezig op de computer. Dat kennen ze natuurlijk. Alleen de puntenslijper hebben ze nog niet gevonden,ha,ha. Laat ze maar lekker zoeken.
Voor het avondeten gaan we meestal nog even met de jeep naar Colva. Onder andere om een lekkere cappucino te drinken en meestal kopen we ook nog wat spel en knutselmateriaal. We nemen dan samen nog even de dag door.
Bijvoorbeeld over het feit dat de toeristen hier hun buikjes meer dan rond eten en ze geen benul hebben dat wij een paar honderd meter verderop voedsel staan uit te delen aan de kinderen. Voor een aantal de enigste maaltijd die ze per dag krijgen. Je zou soms willen dat ze iets verder kijken dan het mooie, witte strand.
Genoeg geschreven, dit weekje zit er weer bijna op. Het weekend gaan we ook de toerist uithangen op het witte strand van Palolem, een uurtje rijden hier vandaan.
Heel veel groetjes en liefs van ons,
Die 7-1 mag trouwens ook wel doorgegeven worden hoor.
De foto’s zijn van de computerklas en een aantal foto’s van onze boefjes komen uit het smoelenboek. Deze foto’s gebruiken we om de namen en gezichten snel te leren.
Doei.