Strand koeien

Hallo allemaal,
Dat was het dan. Vandaag onze laatste dag gewerkt op de Fisherman school en in India. Uitbundig afgesloten met heel veel ballonnen. De ABC en 123 puzzel die we voor de kinderen gekocht hadden viel in de smaak. De kinderen doken er massaal op.

Gelukkig zitten die slangen waar je over schrijft Marga, niet in Goa. Die hebben we genoeg gezien in Rajasthan.
Die zwart / gele wagentjes zijn de motorriksja’s, je hebt ze ook nog als fietsriksja en zelfs loopriksja’s in bepaalde steden zoals Calcutta.

Vorig weekeinde zijn we naar Palolem geweest. Het blijft een paradijsje! Een prachtig strand gelegen in een baai. Twee jaar geleden waren we hier ook, alleen hebben ze nu echt alles volgebouwd wat het er niet mooier op maakt. De jongens van het kamp waren zo aardig ons met de jeep te brengen naar een guesthouse waar we via internet geen reservering konden maken. Een van de jongens vroeg ons nog naar het Nederlandse cricketteam wat we daar van vonden. We wisten helemaal niet dat wij die hadden en hij vertelde dat het wereldkampioenschap eind februari, begin maart gaat plaats vinden in India en omringende landen en dat Nederland best goed schijnt te zijn.
Hij was ook nog nieuwsgierig hoeveel inwoners Nederland heeft. In ieder geval niet zoveel als in India. Zoals wij wel wisten is er op dit moment een volkstelling aan de gang in India. Iedereen wordt geteld omdat de geboorte en overlijden registers niet goed worden bijgehouden! Een paar jaar geleden hebben ze dit ook gedaan en kwam toen al boven de 1 biljoen uit.
We hebben afscheid genomen en zijn maar eens gaan vragen of ze een kamer voor ons hadden. Nee, ze waren helemaal vol, ze hadden wel een klein kamertje maar dat vonden hun veel te klein om te verhuren. Dan maar op zoek naar iets anders. Een klein stukje verder op waren wat appartementen en er stond bij dat ze nog plaats hadden, maar even vragen en ja hoor er was plaats en het zag er ook goed en schoon uit.
Hup, de spullen op de kamer en langs de vele winkeltjes richting het strand. Hier wordt je gelijk aangesproken come look at my shop en Jacob maar zeggen ja,ja dat doe ik wel een keer. Hij moet dus nog heel wat winkeltjes af! We zijn op een gegeven moment bij een strandtent gaan zitten en hadden een mooi uitzicht en konden even bijkomen. Meest fascinerende op dit strand is toch wel dat we tussen de koeien liggen te zonnebaden. Heel bijzonder.
Ik was echt moe van de afgelopen week en zoals Jacob zei was het mij ook aan te zien. Bij hem begon het ook te komen en we waren dus wel toe aan het weekend. We hebben gesproken over wat we tot nu toe allemaal gedaan hebben en beide zijn we blij dat we dit zijn gaan doen, het geeft je zoveel voldoening en natuurlijk weer een heel andere kijk op je leven. Het is zeker iets om nog eens te gaan doen. We hebben de afgelopen tijd erg veel energie in de projecten gestopt en dat begint ons nu een beetje op te breken!
Zondagmiddag zijn we met de local bus weer terug gegaan. Dat is altijd een belevenis op zich. Ook al zit de bus al stampvol, iedereen kan mee. Een jongetje in de bus haalt het geld op en fluit voortdurend naar de chauffeur als sein dat deze moet stoppen of doorrijden. Aan het verkeer raken we al aardig gewend en we kijken er dan ook niet meer van op wanneer er weer bijna een koe, hond, varken, voetganger of andere bus wordt geraakt. Remmen doen ze hier vrijwel niet. De remmen zijn op de voertuigen in India niet meer dan nutteloze accessoires. De toeter daarentegen is onmisbaar en wordt dan ook veelvuldig gebruikt. Op de meeste bussen en vrachtauto’s staat dan ook vaak in grote letters, blow horn, blow horn. En volgens ons is India het enige land in de wereld waar iedereen voorrang heeft.
Bij terugkomst was er is een groep nieuwe vrijwilligers gearriveerd. En eindelijk is Colina in dit kamp niet meer de oudste. Er zat een dame uit Engeland bij, onze buurvrouw, en weer iemand van Indiase afkomst. Ze is als klein kind met haar ouders naar Engeland geëmigreerd. Ze is 50, gescheiden en denkt nu een beetje over haar leven na en heeft besloten iets te gaan doen voor haar geboorteland en iets meer te gaan leren van haar cultuur. Ze heeft zich altijd verzet tegen de Indiase cultuur wat haar ouders veel verdriet heeft gedaan.

Op school was het de afgelopen week weer geweldig leuk maar helaas ongestructureerd.
Als we hier een maand hadden gezeten dan waren we waarschijnlijk overgestapt naar een ander project. Als we hier nog 2 maanden hadden gezeten dan zouden wij dit project naar ons toegetrokken hebben en het anders gaan invullen. Bijvoorbeeld niet meer met de kleintjes naar het strand maar een andere plek uitzoeken, een schoolbord mee, en er echt een klasje van maken. En we hadden er op gestaan dat er een tolk aanwezig is. Afgelopen week was er gewoon niemand wat het communiceren erg moeilijk maakt.

Maar we laten ons niet frustreren en accepteren dat het hier is zoals het is en blijven positief. Moeilijkheid is natuurlijk ook dat wij door onze Westerse bril kijken. En toch zo bleek afgelopen donderdag zijn er grenzen.
Toen we opstonden was er geen water dus Jacob ging met de emmertjes naar de keuken. Tsoena, een van de vrouwelijke stafleden, was hierover verbaasd en zou ermee aan de slag gaan. Even later kwam ze naar ons toe en vertelde het vermoeden te hebben dat iemand vannacht de tap had opengedraaid van de watertank. Ze vroeg ons mee te gaan naar de recreatieruimte. Ze wilde ons iets laten zien begrepen we uit haar woorden want ze spreekt niet al te best Engels. Daar aangekomen was er ook nog een ander staflid en bleken alle matrassen die altijd binnen liggen buiten te liggen, de bank was verplaatst en het ergste was dat op het planbord waar de dagelijkse activiteiten staan een stuk uitgeveegd was en daarvoor in de plaats stond een beledigende tekst. De lege flessen bier had ze al opgeruimd wat voor haar als overtuigd Hindu niet echt plezierig is. Een feestje is prima maar dit ging dus echt te ver. Zij wilde, samen met een ander staflid, aan de slag gaan om alles op te ruimen. Wij en een vrijwilligster uit Zwitserland, die er ook was bijgekomen, hebben daar een stokje voorgestoken. Haar geadviseerd contact op te nemen met de kampmanager, dat we direct een meeting willen hebben en niemand dus aan het werk gaat voordat dat gebeurt is. We hadden echt met haar te doen. De tranen stonden in haar ogen. Zij blijkt dus elke morgen de recreatieruimte op te ruimen voordat de leidinggevenden komen. Op zich wel logisch want zij is verantwoordelijk voor het gebeuren hier op het kamp en ze is natuurlijk bang dat ze haar baan zal verliezen. Langzamerhand kwamen er meer vrijwilligers bij en deze beaamden dat het niet kon wat er nu was gebeurt.
Uiteindelijk was de kampmanager er. Ze had uiteraard een heel verhaal over het nemen van verantwoordelijkheden en respect. Dit alles op een uitermate indirecte wijze. Op aandringen van ons en een aantal anderen hebben de veroorzakers de boel opgeruimd.
Toen ik na de bijeenkomst wat frisdrank ging halen, stonden de chauffeurs bij hun auto en nog een paar stafleden en die bedankten mij voor ons optreden en waren er heel erg blij mee. Ik denk ook dat hun er niets aan konden doen want ze zijn natuurlijk bang dat ze hun baan verliezen want de leidinggevende zal denken dat zij hun werk niet goed gedaan hebben.
Later in de middag ben ik even naar de manager gegaan om te vragen hoe het zit met ons vertrek zaterdag, ik moest gelijk gaan zitten om even te praten over het hele gebeuren van vanmorgen. Jacob kwam er ook bij en we hebben gesproken over het cultuur verschil, de verantwoordelijkheden die je ook als vrijwilliger hebt en dat je als staflid niet alles hoeft te pikken.

Op school merken we dat de kinderen hier veel harder zijn. Ze slaan elkaar voortdurend en kunnen maar moeilijk omgaan met complimentjes.
Het leven van de vissersgemeenschap is ook hard en dat zie je terug in het gedrag van de kinderen. Ze slaan elkaar ook flink als ze daar de kans voor krijgen, dus het woord nahi komt hier erg goed van pas! Daarentegen zijn ze erg aanhankelijk, willen graag knuffelen.
Jacob heeft afgelopen week in diverse spelletjes vooral nummers, het alfabet en kleuren geoefend.
Colina is deze week aan de slag gegaan met Gayatry en ze mocht een aantal puzzels maken, en dat ging nu veel beter dan de vorige keer, erop stond het abc met bij elke letter een woord dat we dan samen deden spellen, nou ik meer dan zij want dat is erg moeilijk voor haar. Als beloning kreeg ze van mij een mooie sticker die ik op haar buik heb geplakt, ze was er erg trots op! Ik werk graag samen met Christina uit Zweden. Thuis werkt ze bij de Ikea op de keukenafdeling. Weer iets heel anders.

Afgelopen week zijn we op de fiets naar het werk gegaan. Onderweg rijden we altijd langs de openlucht slager. In de ochtend liggen daar de hompen vlees al lekker in het zonnetje. Het vlees moet snel verkocht worden anders loopt het alsnog weg.
Zoals al geschreven moeten we goed uitkijken in het verkeer. De remmen van onze Indiase fietsen doen het uiteraard nauwelijks. Gelukkig is het niet al te druk op de route die wij rijden. Alleen wanneer we moeten wachten bij de spoorovergang en de spoorbomen open gaan is het dringen. Hier telt het recht van de sterkste.
Omdat we met de fiets gaan zijn we meestal wat eerder bij school en doen we wat aan community visiting, en gaan we soms bij onze buurvrouw even langs, die daar samen met haar man en twee kinderen woont. Zij huren het hok naast het klaslokaal. Dit is niet groter dan drie bij drie meter en in deze ruimte doen ze alles. Koken, slapen en ze doet verstelwerk voor de mensen uit het vissersdorp en maakt wat nieuwe kleding. Zij vertelde dat alle mensen die hier wonen uit de provincie Karnateka komen. Men verdiend hier ongeveer 3 keer zoveel als daar dus de keus is dan gemakkelijk gemaakt.
De middagen brengen we op strand door. Niet in alle rust mogen jullie dat denken. De stoet verkoopsters en bedelaars is oneindig en ze blijven maar voorbij komen. Aan het eind van de middag worden de buffels voor hun dagelijkse wandeling en bad over het strand geleid. Sommige giganten onder begeleiding van 4 man. Deze worden in toom gehouden met touwen, stokken en een zware balk wat tussen de voorpoten hangt.

Het laatste geld van jullie hebben we opgemaakt. We hebben hier een voorraad tandpasta en zeep voor gekocht. En nieuwe tandenborstels voor alle kinderen wanneer de huidige tandenborstels weg gegooid worden. En tandenborstels voor andere dorpsleden. Want wat blijkt, het tanden poetsen is zo’n succes geworden dat ook, zeg maar de pubers van het dorpje, zich melden voor een flinke poetsbeurt van de tanden. Verder het tekort aan of ontbreken van educatief spelmateriaal aangevuld. Specifiek bedoeld voor de Fishermanschool.
Dhan-ya-whad namens de kids.

Zaterdagavond vertrekken we met de nachttrein naar Mumbai voor onze laatste paar dagen in India. We lazen in de krant dat in een bepaalde trein de passagiers voor de trein zijn gaan zitten uit protest tegen een ware muggenplaag in een van de coupés. Maar hopen dat dit ons bespaart blijft. De antimuggen spray begint op te raken.
Fijn weekend allemaal en de groetjes
Jacob en Colina