Rode kachels

Lieve allemaal,
Nog even een laatste verslag vanuit Palampur voor we vertrekken naar Madgaon in Goa.
Nog bedankt voor de weer lieve reacties van jullie. Wij vinden het echt geweldig dat jullie ons volgen op onze avonturen.
Afgelopen donderdag was het eindelijk weer een gewone werkdag voor ons. Na het ontbijt lekker in de zon gaan zitten en onze huishond kwam weer bij ons. Jacob heeft geprobeerd om hem te laten zitten of liggen ook met gebaren maar het lukte maar niet.
We hadden vandaag iets meer hulp op school, een meisje uit Zwitserland en een Indiase jongen die met name Tim meer zou gaan helpen. We waren ietsjes te laat dus chello Happy. De kinderen gingen netjes naar hun klas toen wij aankwamen. De vier belhamels van Colina zaten even maar wilden al weer op staan. Ajita maande ze tot rust. We hebben voordat we zijn begonnen met het uitdelen van de opdrachten eerst hun potloden en gummetjes laten pakken zodat we wisten wie er iets had of niet. Zelf hebben we de gummetjes maar in onze zak gehouden en maar kortstondig uitgeleend. Niet zoals laatst toen er veel verdwenen waren. Vanaf volgende week hebben ze er allemaal een en zijn ze zelf verantwoordelijk voor hun spulletjes. Twee belhamels Gaurav en Shashi proberen van alles uit; zelfs hun namen om wisselen zodat ze minder moeilijke opdrachten krijgen.
Tussendoor het spelletje duck duck goose ( een soort van zakdoekje leggen ) gespeeld, dat vinden ze erg leuk en ze vragen er zelf om.
We merken dat deze klas veel energie van ons vergt en we echt moe zijn als we er vandaan komen.
In de namiddag, aangekomen bij de MCS, was Rohit zijn voeten nog aan het wassen. We waren nu met 6 vrijwilligers en de drie nieuwe hebben informatie en doelen gekregen van Damini. Ze vertelde dat zij ook Sonia had gebeld maar gewoon geen bereik heeft op dit moment, het lukt dus niet echt om een afspraak te maken. We hebben nu maar besloten om zelf de inkopen te gaan doen en het dan mee naar de MCS nemen. Inmiddels was Rohit klaar voor de les. Begonnen met de weekdagen en Colina had sommige dagen er tussen uit gelaten en die moest hij dan invullen, het gaat erg moeizaam maar herhalen en herhalen dat is het toverwoord bij Rohit. Hij had niet veel zin om de cijfers op te schrijven in woorden dus we hebben maar de optelsommen gedaan. Vanaf 15 gaat het moeilijk, hij slaat de 17 en 19 over dus met optellen kwam hij soms aardig in de problemen.
Ja en dan nog het klok kijken, leg dat maar eens aan een mongool uit met het tegenwoordige digitale tijdperk. Dus maar simpel begonnen met de hele uren en dat zal nog veel herhaalt moeten worden. Op 1 klok de hele uren en dan nog ook de minuten vermelden nou dat wordt toch wel erg verwarrend en dan moet de ene wijzer nog langer zijn dan de andere. Daarnaast zit je natuurlijk ook nog met het gegeven dat ze niet echt Engels spreken en je hebt geen vertaler erbij maar daar en tegen het zijn toch zulke schatjes!
Hanu maakt wat vorderingen volgens Jacob. Hij kan de nine en ten nu goed schrijven. Dus op naar de 15.
We hebben ons in Palampur uit laten zetten en zijn toch even gaan kijken naar een digitale weegschaal maar deze hebben ze hier niet, dus dat houden we voor gezien. We hebben wel drie grote straalkachels gezien en die gaan we aanschaffen voor in de klaslokalen, de rest van het geld gaan we gebruiken om een aantal gehandicapte kinderen van arme ouders voor 1 maand te laten verblijven in het MCS.
Op vrijdag voor onze lunch even gevraagd of wij een jeep mochten lenen omdat we drie kachels willen gaan kopen en deze dan gelijk daar naar toe willen brengen, nou dat vonden ze prima en daar waren wij wel blij mee. Het is anders nogal een georganiseer en de MCS is niet echt dichtbij. Omdat we daardoor niet bij de weekly reports konden zijn hebben we van elk kind een individueel verslag gemaakt. Met daarin onder andere in vermeld het niveau, wat we hebben gedaan, welke methodes we hebben gebruikt en de progressie die ze hebben gemaakt. Dit is ook handig voor onze opvolgers.
Op naar de markt, we hadden afgelopen week al twee zaken gezien die grote straalkachels hadden. Bij de eerste bleken er wel twee te staan maar 1 daarvan deed het niet, haal die dan weg of vervang de lampen die het niet doen. Maar nee hoor ze laten het gewoon staan en toen wij later in de middag er weer langs liepen stond die ene er gewoon nog in de verpakking. Bij een andere zaak stonden er twee buiten en die waren volgens ons ook wel geschikt. Alleen deze waren ook kapot en de eigenaar dacht ergens anders wel een paar goede te kunnen halen. Waar mag Joost weten want zoals je wel vaker hier ziet gaan ze de straat even op om bij een buurman of een andere zaak wat te halen. Nu dus niet, hij vertelde dat hij maandag wel twee heeft en ze wel even wil komen brengen. Hem uitgelegd dat wij bij Idex verblijven en dat is hier bij iedereen wel bekend. Hij vond het ook geweldig om te horen dat ze voor het MCS bestemd zijn.
We hebben de ene kachel niet gelijk weggebracht maar het MCS. Voor 1 kachel is het een beetje overdreven lang rijden.

Zaterdag konden we uitslapen maar we waren toch weer op tijd wakker. Kwam eigenlijk wel goed uit want we moesten de was van afgelopen week nog doen. Na het ontbijt zijn we met de jeep vertrokken voor ons relax weekend MC Leod. We konden met een jeep mee omdat een bezoekje aan MC Leod bij Nadine in het programma zat. We waren met de jeep wel erg snel op de plaats van bestemming. Vorig weekend er nog 3 uur over gedaan nu waren we er binnen 1,5 uur. We hadden met Nadine afgesproken om naar de waterval en tempel te gaan lopen. We kwamen Tim onderweg ook tegen en deze sloot zich bij ons aan.
In de verte zagen we een klein watervalletje en ja hoor dat was het dus, moesten we daar die hele weg voor omhoog lopen, ach we zijn even bezig. Op de terugweg van de waterval zijn we bij het restaurant zonder naam chai gaan drinken. Het smaakte heerlijk en naast ons lag een monnik zijn middagdutje te doen. Hoe vredig.

Zondagochtend zagen we al dat het niet echt warm zou zijn. De straat was nat en we zagen dat het vannacht gesneeuwd had, op de bergen lag nu veel meer sneeuw. Het voelde ook koud aan.
Wij zijn maar weer de rondgang om de tempel gaan maken en dat is toch zo rustgevend. Daarna nog de tempel bezocht en daar was het nu erg druk met Tibetanen die ook even op vakantie waren. Allemaal een geel gevarenvest aan met achterop allemaal een nummer zodat er geen overgeslagen zou worden. We hebben er een tijdje gezeten en gekeken hoe veel Tibetanen aan het prosterneren waren.
Daarna zijn we op zoek gegaan naar een klooster wat hier verder naar beneden ligt. Ruim 200 trappen af, maar ja die moeten we ook weer omhoog, op deze hoogte! Beneden aangekomen zagen we een bord met daarop de tekst dat je toestemming moet hebben van de monniken om naar binnen te kunnen. Een stuk verder op zaten er een aantal te eten en iemand gebaarde dat we wel verder mochten komen, gelukkig anders waren we voor niets naar beneden gegaan.
Een man sprak ons aan en vroeg gelijk waar we vandaan kwamen, ja Nederland en zijn reactie was gelijk oh de tulpen. We konden gelijk mee eten maar dat hebben we maar overgeslagen. We hebben een tijdje op een terras gezeten en hadden een mooi uitzicht over het dal waar Daramsala ligt.
Toen wij richting de plaats liepen waar we opgepikt zouden worden zagen we Tim al zitten, hij was in gesprek met een Tibetaanse jongen die sinds drie jaar hier is. Hij heeft in Tibet foto’s gemaakt van wat Chinese activiteiten en is toen gevangen genomen voor de duur van 2 jaar. Hij is daarna over de Himalaya gevlucht naar India en zat nu in het opvangkamp!

Maandag was onze laatste volle werkdag in Palampur, ja, de twee weken zitten er hier dan al weer op, wat gaat het toch snel. We hadden vanochtend nauwelijks warm water en buiten was het ook nog koud dus we konden nog niet echt lekker opwarmen. De fruit pannenkoek was wel lekker maar je moest het fruit echt zoeken, als je er tenminste een stukje banaan in had zitten. Op naar school, de kinderen kwamen er aan en wilden niet echt stil worden. Ze vroegen zich af of Ajita wel zou komen, maar deze was nog aan het kopiëren. Misschien dachten ze wel dat het dan een feestje kon worden voor hun. Nee dus! De leerlingen van Colina hadden last van de maandagmorgen stress. Shashi was heel erg druk en kon maar moeilijk tot stilte gebracht worden. Hij was ook Gaurav aan het pesten en deze kwam zich bij mij beklagen in het Hindi wat ik natuurlijk niet begreep. Ajita gaf aan wat er aan de hand was en berispte Shashi. Het valt Colina nu opeens op dat Ajita zich niet echt bemoeid met Shashi zij zal wel dezelfde problemen met hem hebben en er geen zin in hebben.
De groep van Jacob deed het een stuk beter. Ze willen wel iets leren maar hebben daar veel steun bij nodig maar ze gaan steeds een beetje verder vooruit.
De lunch smaakte goed en wij zijn in de zon weer voorbereidingen gaan treffen voor onze laatste schoolochtend morgen. En we waren natuurlijk heel erg benieuwd of de man met de kachels zou komen. We weten dat er vandaag veel winkels dicht zijn dus we zien het wel. En ja hoor op een gegeven moment, natuurlijk te laat, was hij er en had twee dezelfde kachels bij zich waar wij er al 1 van hadden. We hebben ze even uitgeprobeerd en het garantiebewijs werd even ingevuld. We waren allebei erg blij dat hij gekomen is. De stafmedewerkers kwamen de nieuwe aanwinst ook even bekijken.
Jacob en Tim hebben achter in de jeep met de drie prachtige rode straalkachels gezeten. Damini was speciaal vandaag toch naar de MCS gekomen en haar man was er nu ook bij. Ze had bezoek van haar schoonmoeder en Hanu was daarom ook thuis gebleven, Jacob was een beetje sneu want dat is zijn leerling en we zijn vandaag voor het laatst. Damini was heel erg blij met de kachels en we hebben haar ook nog geld gegeven zodat ze drie maanden een kind hier kan laten verblijven. We hebben haar uitgelegd dat we dit kunnen doen dankzij jullie. Namens Damini en haar kinderen moesten we jullie dan ook enorm bedanken. Ze heeft ons de school laten zien en Rohit vergezelde ons en gaf af en toe een demonstratie. Ze hadden drie klaslokalen, een ruimte waar een machine staat waarmee ze aluminium bordjes kunnen maken, een ruimte waar men kaarsen, papier plastificeert, noedels maakt (Rohit blijkt daar een meester in te zijn). Zo proberen ze hen dus wat bij te brengen zodat ze straks zichzelf kunnen onderhouden, een heel erg goed initiatief! Boven hadden ze nog een ruimte waar de wanden heel rustgevend waren beschilderd. Hier konden de kinderen die stout of onrustig waren even relaxen en dan konden ze na ca 15 minuten weer naar de klas of aan het werk. Je kunt het zien als een soort snoezelruimte maar dan zonder licht, muziek en een groot waterbed.
We hebben daarna afscheid van Damini moeten nemen en we hebben ons e-mail adres achter gelaten en ze zou morgen een brief aan de chauffeur meegeven die wij dan moeten uitdelen aan de sponsoren want ze is er echt blij mee.
Ja, en dan nog even snel aan het werk, alles herhalen met Rohit en tussendoor foto’s maken en hij heeft er ook twee van Colina gemaakt, natuurlijk heel interessant om dat te doen. Rohit had geen gum en potlood dus ik heb hem even meegenomen naar de slaapzaal waar ik hem de metalen etui met vulling, 2 schriftjes en kleurpotloden heb gegeven. Hij was heel erg verrast en vond het leuk dat zijn vriend Hanu dat ook allemaal kreeg.
Jacob kreeg even een andere leerling onder zijn hoede en heeft een beetje gekleurd met hem, meer was er niet met hem te beginnen maar hij was even bezig en kreeg wat extra aandacht!
En ja dan is het tijd om afscheid te nemen, dat is hier toch wel wat moeilijker voor ons, je krijgt al vrij snel een band met deze jongens en we vinden dit werk ook heel erg leuk. Rohit zei tegen Colina tot morgen, nou hem toch nog maar een keer uitgelegd dat ik morgen niet meer kom omdat ik weg ga. Toen keek hij wel even een beetje verdrietig. Ik wilde hem eigenlijk even een dikke knuffel geven maar deze macho die een beetje aan het puberen is wilde dat gewoon niet alleen een stevige handdruk en dat was het. Hij zwaaide ons nog wel uitgebreid na. Het doet je dan wel wat!

Ja en dan is het toch dinsdag, ons laatste dag hier. Rahel en Tim hadden gisteravond al een verdeling gemaakt m.b.t. onze leerlingen want zij moeten het nu met zijn tweeën gaan doen. Wij hadden vanmorgen een makkelijke opdracht, hun zouden het werk doen en wij zouden zonodig assisteren.
Het was voor ons een relaxt ochtendje en Colina heeft zich nu iets meer bemoeid met de kinderen van Jacob en ze moet zeggen dat deze erg vriendelijk en leergierig zijn en hun aandacht goed bij de les konden houden. Shashi die nu onder Tim viel had vanmorgen voor de les begon een flinke toespraak van Ajita gehad en we moeten zeggen dat hij vandaag een stuk rustiger was. Hij had ook last van een vinger, die hij gekneusd had tijdens een balspel. Jacob en ik maakten de grap dat hij waarschijnlijk de middelvinger naar zijn vader had opgestoken, het was ook die vinger!
Het was al etenstijd en de kinderen maakten haast om de klas uit te gaan. De deur eerst maar dicht gedaan want ze moesten de presentjes van de donateurs nog hebben. Ze gingen zitten en bedankten ons allemaal voor de taal en rekenschriftjes, potloden, gummetjes en puntenslijpers. Ze wisten niet hoe snel ze de zaken in de tas moesten doen, net alsof ze het moesten beschermen. Jacob was vanmorgen weer een beetje sneu want zijn favoriet Sapna was er niet. Misschien hebben ze een voorgevoel en kunnen ze geen afscheid nemen. Tijdens de good bye song hebben wij een regel veranderd zodat de kinderen wisten dat we morgen niet meer zouden komen en dat we verdrietig waren. Ook hier ging het ons toch ook weer aan het hart!

Dit was het vanuit Palampur, Himachal Pradesh. We vertrekken eind van de middag met de jeep naar het station waar we rond 22.30 uur aankomen. Om 23.50 uur moet onze trein vertrekken. Hopen dat hij nu wel op tijd is. Morgenvroeg rond 10.00 uur aankomst in New Delhi en dan Donderdag het vliegtuig naar Goa. Uit betrouwbare bron hebben we vernomen dat het daar ruim 30 graden moet zijn.
Inge een goede reis en heel veel plezier in Rajasthan, we horen of lezen de verhalen wel.
Allemaal heel veel liefs en tot het volgende, waarschijnlijk heet, verslag van ons.

Nou, ja, Carla, hoe heb je mij gevonden? Onvoorstelbaar! Lees net het berichtje van jou voor ik dit verslag erop wilde zetten. Geweldig om ons hier in India te vinden terwijl we nog gewoon in Nederland wonen. Zal Colina straks even vragen of ze jou en Luuk nog kent. Ze zit buiten te kletsen. We sturen je gauw een emailtje.
Groetjes, die paarse streepjesbroek heb ik trouwens niet meer!